11 Μαρτίου

Κάθε φορά που τελειώνει ο χειμώνας
νιώθω σα να μη μου συνέβη τίποτα ποτέ.
Είμαι βλακωδώς χαμογελαστή και αναιτίως άσπρη,
σαν να μην είδε ποτέ το δέρμα μου το ζεστό ήλιο, σα
να μην έχω πάει ποτέ στις θάλασσες του καλοκαιριού.
Η ζωή γίνεται ένα τριαντάφυλλο με τριάντα λεπτά φύλλα δροσερά
που πέφτουν σαν πάπλωμα κάθε νύχτα για να με βάλουν για ύπνο. Το γιασεμί
γίνεται η πρωινή μου κολώνια και το νυχτολούλουδο η βραδυνή.
Πάντα έχω να πάω κάπου και στους δρόμους και στα σκαλιά δεν προσπερνάω
τους ανθρώπους, συναντιέμαι μαζί τους.
Τα ανέκδοτα πληθαίνουν και τα βιβλία βγαίνουν βόλτες μαζί με τα αφεντικά τους
στα πάρκα. Τα μυρμήγκια βγαίνουν κάθε μέρα για δουλειά για να μου θυμίζουν
πως η ζωή δεν είναι μια βόλτα. Το ίδιο και οι καταστηματάρχες γύρω από κάθε
τουριστικό αξιοθέατο, που σε κοιτάνε κατευθείαν στις τσέπες. Εκτός
απ' αυτούς, όλοι ξαφνικά γεννούν ελεύθερο χρόνο, χρόνος που δεν υπήρξε ποτέ σημειωμένος στα ρολόγια.
Κάθε άνοιξη είναι μια επανάσταση έναντι στο σοβαρό μας εαυτό.
Σας αφήνω κι εγώ.
Η επανάσταση με καλεί να πάρω μέρος!